Pierwszy odcinek z cyklu “Deus Meus na pustyni – pieśni cierpiącej miłości” ze specjalnym udziałem Antoniny Krzysztoń. Gramy dla Twórców, Przyjaciół i Domowników pierwszego hospicjum dla dzieci na Litwie. Słuchaj, patrz, daj się kochać.
1. Słońce nagle zgasło,
wiatr w huragan wzrasta.
Chociaż ciemno, przecież widzę,
jak umiera Pan nasz.
Ref.:
Jezu nasz, Zbawco świata,
przez ile lat za nas konasz.
Jezu nasz, zbawco świata,
przez ile lat będziesz konał.
2. Cierniowa korona,
w dłonie wbite gwoździe,
jak urodzon tak umiera
w wielkiej samotności.
3. W wielkiej samotności,
w wielkim opuszczeniu.
Śmierci oddał się był człowiek,
doszedł do zbawienia.
4. Do Boga powrócić
może każdy człowiek
Nawet z bardzo krętej drogi
widać światło Boże.
Twórcy piękna “Słońce nagle zgasło – Deus Meus na pustyni”:
Słowa: Antonina Krzysztoń
Muzyka: Wojciech Konikiewicz
Śpiew: Deus Meus i Antonina Krzysztoń
Produkcja muzyczna: Marcin Pospieszalski
Oprawa graficzna – rysunek piaskiem i solą:
Magdalena Suszek-Bąk, www.rysowanepiaskiem.pl
Nagranie teledysku: Grzegorz Juziak i Jędrzej Niestrój
Nagranie pochodzi z płyty Deus Meus pt. “Słońce nagle zgasło”.