Orędzie maronickiego świętego,
Charbela Makhlouf
„W chwili śmierci będzie się liczyła tylko miłość. W chwili śmierci grzesznik najbardziej będzie się obawiał swego braku odpowiedzi na nieskończoną miłość Boga i będzie to opłakiwał. Wszystkie bogactwa materialne, sława, władza, pozycja społeczna i najróżniejsze sukcesy wraz ze śmiercią pozostaną na tej ziemi.
W chwili śmierci będzie się liczyła tylko miłość. Kto stanie przed Bogiem bez miłości, będzie musiał ponieść wszystkie konsekwencje swoich grzesznych wyborów i egoistycznego postępowania. Arogancja zawsze prowadzi do grzechu, a brak przebaczenia i nienawiść prowadzi do potępienia wiecznego. Módlmy się więc i nawracajmy.
Otwórzmy dla Chrystusa bramy naszych serc, aby mógł On tam zamieszkać. Święci są czytelnymi znakami obecności i działania niewidzialnego Boga. Za ich pośrednictwem Jezus Chrystus nieustannie dokonuje różnych cudów i znaków, poprzez które wzywa nas do nawrócenia”.
Dokumenty założycielskie Bractwa
Materiały pomocnicze do ściągnięcia:
Sakrament namaszczenia chorych
Łaska śmierci przez większość jest nierozpoznana, niedoceniana, odrzucana, rzadko przyjmowana z wiarą i wdzięcznością. Wiele osób nie chce jej znać. Co więcej – na wszelkie sposoby usiłuje uciec przed śmiercią, pozbywając się zasług przyjęcia jej z ufnością, która daje pokój serca. W odpowiedzi na tę sytuację powołaliśmy Bractwo Dobrej Śmierci.
Bractwo zainaugurowało swoją działalność 19 kwietnia 2020 w Niedzielę Miłosierdzia. Dekret zatwierdzający Statut Bractwa oraz swoje błogosławieństwo przekazał ksiądz biskup Henryk Tomasik - ordynariusz Diecezji Radomskiej. Poniżej przedstawiamy fundamenty, na których Bractwo chce opierać swoją cichą posługę. Załączamy również pomocne materiały: modlitwy, rozważania, porady, zachęty - część z nich (modlitwy i obrzędy) załączyliśmy w formie "do ściągnięcia".
- O rzeczach ostatecznych
Śmierć kończy życie człowieka na ziemi. Nikt od niej nie ucieknie. Przychodzi w różnym czasie i miejscu. Ziemskie więzy zostają przecięte. Dla chrześcijanina jest to wejście w inny świat, przygotowany przez Boga dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa. Kto umiera w Bogu, jest szczęśliwy. Prawdę tę tłumaczy Paweł Apostoł: „Jeśli umieramy z Chrystusem, to i z wspólnie z Nim żyć będziemy” (Rz 6, 8). Wiara daje zatem nadzieję życia wiecznego, łagodzi poczucie lęku, nakazuje mocno stąpać po ziemi, aby wejść w dom Ojca.
Czy wszyscy są przygotowani, by wejść na spotkanie z Nim? Kościół uczy, że po śmierci człowieka czeka sąd, który decyduje o zbawieniu lub potępieniu. Wielu przejdzie przez czyściec, aby wypalone zostały zmazy grzechu. Mówić należy zatem o życiu przyszłym i o rzeczach ostatecznych, co oznacza głoszenie spraw najważniejszych.
2. Przygotowanie do sakramentu pokuty
2.1. Rachunek sumienia według Ośmiu Błogosławieństw
Jest rzeczą niezmiernie ważną, aby zarówno sam chory, jak i członkowie jego rodziny przygotowali się i przeżyli Sakrament pokuty i pojednania. Nauczanie Kościoła podaje pięć warunków, których spełnienie gwarantuje skuteczność sakramentu pokuty i pojednania: rachunek sumienia, żal za grzechy, postanowienie poprawy, szczera spowiedź i zadośćuczynienie Bogu i bliźnim.
Wewnętrzna pokuta chrześcijanina może wyrażać się w bardzo zróżnicowanych formach.
Katechizm Kościoła Katolickiego wymienia je w następującym porządku: post, modlitwy, jałmużna – są formami biblijnymi, zalecanymi przez Ojców Kościoła. Wyrażają nawrócenie w odniesieniu do samego siebie, do Boga i do innych ludzi; chrzest i męczeństwo dokonują radykalnego oczyszczenia z grzechów. Otrzymaniu przebaczenia grzechów mogą służyć: wysiłki w celu pojednania z bliźnimi, łzy pokuty, troska o zbawienie bliźnich, wstawiennictwo świętych, praktykowanie miłości, która „zakrywa wiele grzechów” (1P 4, 8). „Nawrócenie dokonuje się w życiu codziennym przez: czyny pojednania, troskę o ubogich, praktykowanie i obronę sprawiedliwości i prawa, wyznanie win braciom, upomnienie braterskie, rewizję życia, rachunek sumienia, kierownictwo duchowe, przyjmowanie cierpień, znoszenie prześladowania dla sprawiedliwości”, wzięcie każdego dnia swego krzyża i pójście za Jezusem – to najpewniejsza droga pokuty.
Przystępując do sakramentu pojednania i pokuty winniśmy pamiętać, że: każdy grzech jest nie prostym przekroczeniem przepisu, lecz buntem przeciwko Bogu, zależnie od ciężkości grzechu mówimy o grzechach ciężkich i lekkich. Grzech ciężki, czyli śmiertelny popełnia ten, kto jest świadomie i dobrowolnie nieposłuszny Bogu w sprawie ważnej – zatem gdy w odmowie posłuszeństwa Bogu brakuje któregoś z tych elementów, grzech jest grzechem lekkim. Nie ma grzechu, gdy nieposłuszeństwo Bogu dokonało się nieświadomie lub całkiem niedobrowolnie. Wszystkie grzechy przeciwko szóstemu i dziewiątemu przykazaniu, gdy popełnione zostały świadomie i dobrowolnie, zawsze są grzechami ciężkimi. Ten, kto popełnił grzech ciężki powinien powstrzymać się od przyjmowania Komunii św. do czasu przebaczenia na Spowiedzi św., a kto na spowiedzi zataił świadomie grzech ciężki, nie tylko odbył nieważną spowiedź, ale jeszcze popełnił spowiedź świętokradczą.
Jest sprawą niezwykle ważną, abyśmy w sposób szczery praktykowali chrześcijańską drogę pokuty jako drogę do świętości. Wielokrotnie zachęca nas do niej Chrystus Pan, wołając: „świętymi bądźcie, jak i ja jestem święty”, a tylko świętość, jako cel naszego życia, nadaje temu życiu sens i posiada istotne znaczenie. Dlatego nie zwlekajmy, jeszcze dzisiaj, bijąc się we własną pierś, wyznając: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu, bowiem zgrzeszyłem przeciwko Bogu i ludziom”, ale wiem, że jesteś Bogiem bogatym w miłosierdzie.
Wspomniany rachunek sumienia można przeprowadzić w oparciu o poniżej zamieszczony tekst odnoszący się do Ośmiu Błogosławieństw.
2.2. Żal za grzechy
Żal za grzechy jest najważniejszym warunkiem spowiedzi. Jest jednocześnie konieczny, aby Sakrament Pokuty był przyjęty ważnie, tzn. aby łaska przebaczenia skutecznie dotknęła serca osoby spowiadającej się. Bez żalu za grzechy spowiedź jest nieważna, mimo dokładnego i szczerego wymienienia grzechów i mimo wypowiedzenia przez kapłana słów rozgrzeszenia. Żal może być doskonały i niedoskonały. Doskonały wzbudzany jest z miłości ku Panu Bogu; niedoskonały zaś z lęku, np. przed piekłem czy potępieniem. Pomimo tego, że żal niedoskonały jest podszyty egoizmem, to jednak jest wystarczający, choć zawsze trzeba starać się wznieść do Boga. Żal najprościej wyrażamy bijąc się w pierś i mówiąc „Boże, bądź miłościw mnie, grzesznemu” lub posługując się odpowiednimi modlitwami zamieszczonymi w modlitewnikach, jak Akt żalu: Ach żałuję za me złości jedynie dla Twej miłości. Bądź miłościw mnie, grzesznemu, do poprawy dążącemu.
2.3. Postanowienie poprawy
Postanowienie poprawy jest uzupełnieniem żalu za grzechy i potwierdzeniem jego prawdziwości. Jest też ściśle związane z żalem za grzechy i musi z niego wynikać. Żal za grzechy odnosi się do tego co było i już minęło, czyli tego, czego nie sposób już cofnąć. Postanowienie poprawy odnosi się zatem do przyszłości, która przyniesie nowe sytuacje i zdarzenia. Postanowienie poprawy, aby było rzeczywiste, musi być zdecydowane; nie może być zatem zdawkowym życzeniem. Postanowienie poprawy musi być wewnętrzne (przemiana wewnętrzna), zewnętrzne (wyrażające się w podejmowanych uczynkach), konkretne (naprawiające konkretną szkodę) i aktualne (od zaraz i na jak najdłużej). Szczere postanowienie poprawy to zawierzenie oraz wyraźna i zdecydowana współpraca z łaską Bożą, natchnieniami Ducha Świętego i wszelką sposobnością czynienia dobrze.
2.4. Szczera spowiedź
Zgodnie z przykazaniem kościelnym: „każdy wierny, po osiągnięciu wieku rozeznania, obowiązany jest przynajmniej raz w roku wyznać wiernie wszystkie swoje grzechy ciężkie”. Bóg tak naprawdę doskonale zna ludzkie winy i nie potrzebuje, byśmy Mu je zdawali, tak jak nie potrzebuje okresowego raportu o stanie naszej duszy. Chce natomiast, byśmy uznali go za swojego Ojca, któremu można ze wszystkiego się zwierzyć. Bardziej chodzi o uznanie, że jesteśmy grzeszni, żebyśmy spojrzeli w prawdzie na swoje czyny, uznali, co czynimy źle, umieli wziąć za to odpowiedzialność, naprawić wyrządzone szkody i móc w ten sposób kształtować nasze sumienia. Spowiedź musi być szczera wobec Boga i wobec siebie, gdyż inaczej nie ma sensu iść do spowiedzi. Szczerość jest fundamentem wyznania winy w konfesjonale. Ten, kto ma świadomość popełnienia grzechu śmiertelnego, nie powinien przyjmować Komunii Świętej, nawet jeśli przeżywa wielką skruchę, bez uzyskania wcześniej rozgrzeszenia sakramentalnego.
2.5. Zadośćuczynienie Bogu i bliźnim
Najogólniej mówiąc, zadośćuczynienie polega na naprawieniu krzywdy wyrządzonej grzechem. Jednak nie jest to tylko nasze działanie, gdyż w najgłębszym sensie naszym zadośćuczynieniem jest sam Chrystus. Zdarza się słyszeć zamienne używanie słów „zadośćuczynienie” oraz „pokuta”. Są to słowa bliskoznaczne, ale nie jednoznaczne. Słowo „pokuta” ma znaczenie szersze i głębsze, gdyż oznacza wszelkie działania wynikające z nawrócenia, czyli zarówno wewnętrzną przemianę, jak i „czynienie pokuty”, czyli podejmowanie konkretnych uczynków i wysiłków ascetycznych zmierzających do odejścia od grzechu, aby stawać się świętym; natomiast słowo „zadośćuczynienie” ma znaczenie bardziej „techniczne”.
Ponad 120 dzieci rocznie umiera na Litwie z powodu nieuleczalnych chorób. Wspieramy miejsce, gdzie będą otaczane miłością w swoich ostatnich dniach…
1.072.671,58zł
1.300.000,00zł